Η χιλιοδιατυπωμένη πλέον φράση ότι «η Δημοκρατία δεν είναι ποτέ δεδομένη και είναι ένα εύθραυστο αγαθό» έχει ειπωθεί από επίσημα Θεσμικά χείλη πολλές φορές στα πλαίσια μιας θλιβερής (και το πιο θλιβερό-σημαντικής- για μια μερίδα του πληθυσμού που διαρκώς αυξάνεται- λίγο πολύ ανιστόρητη) επετείου. Την επικαλούνται θεσμικοί ταγοί κάθε τέτοια μέρα σαν σήμερα για να υπενθυμίσουν πόσο επικίνδυνη είναι μια Συνταγματική εκτροπή σε έναν τόπο.
Αρκεί; Ποια ουσιαστικά μέτρα στην καθημερινή πολιτική πρακτική παίρνουν οι πολιτικοί και πολιτειακοί άρχοντες του τόπου για να αναβαθμίσουν την ποιότητα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που έχουμε εδώ και 44 χρόνια; Γιατί ναι μεν στην Μεταπολίτευση επετεύχθησαν πολλά και σημαντικά για τη πατρίδα και την κοινωνία, ωστόσο καλώς ή κακώς «τα πάντα ρει» και όλα χρειάζονται ανανέωση, επικαιροποίηση, διαφύλαξη, βελτίωση, εμπλουτισμό.
Αν ανατρέξουμε στα γεγονότα της δεκαετίας του 60, εκεί στα μέσα, από το 1965 έως το 1967, θα δούμε ότι και τότε, δεν λειτουργούσαν τα πάντα εύρυθμα και ουσιαστικά. Μάλλον σχεδόν τίποτα...
Σήμερα, έπειτα από 8 χρόνια παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις, οι Θεσμοί (της ελληνικής πολιτείας και όχι των... δανειστών) στο σύνολό τους δεν λειτουργούν στο ύψος αυτό ακριβώς που θα έπρεπε.
Οι αποδείξεις; Δυστυχώς όχι μόνο μια...
1. Η Δικαιοσύνη που έχει το αυτεξούσιο (άσχετα αν οι πρόεδροι των 3 ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας μας επιλέγονται και διορίζονται με απόφαση υπουργικού συμβουλίου), βγάζει αποφάσεις υπέρ επαγγελματικών ομάδων που έχουν θιγεί από τα άγρια μνημονιακά μέτρα και η εκάστοτε κυβέρνηση, επικαλούμενη a priori τους οικονομικούς... κινδύνους δεν εφαρμόζει τις αποφάσεις της.
2. Τα προνόμια μιας ελίτ της εξουσίας παραμένουν υψηλά, σε μια εποχή σήμερα όπου κυριολεκτικώς όχι μόνο τα ασθενέστερα στρώματα αλλά πλέον φανερά ΚΑΙ η μεσαία τάξη πλήττεται βάναυσα και άγρια από δυο μάστιγες: την υπερφορολόγηση και την ανεργία. Σαν να μην έφτανε αυτό μια πολιτική ελίτ απολαμβάνει όχι μόνο οικονομικά... υπερπρονόμια μα και προνόμια ασυλίας. Έχουμε για παράδειγμα ακόμα σε ισχύ και εφαρμογή τον «νόμο περί ευθύνης υπουργών», έναν νόμο ο οποίος δημιουργεί το λιγότερο αλγεινή εντύπωση στο σύνολο της κοινωνίας. Δημιουργεί την απορία, την εντύπωση και σχεδόν την βεβαιότητα ότι η εκάστοτε Εκτελεστική εξουσία είναι υπεράνω οποιουδήποτε Νόμου, δημιουργώντας ένα διαρκώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας. Όπου κι αν πας, ιδίως σε χώρους εργασίας και συνομιλήσεις με εργαζόμενους που με αγώνα και κόπο βγάζουν το μεροκάματο (ναι ξέρω λαϊκισμός η αποτύπωση της ωμής πραγματικότητας), ακόμα και σε σοβαρές συζητήσεις φίλων σε σπίτια, θα διαπιστώσεις πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ έλλειψη εμπιστοσύνης έχει η κοινωνία μας στο πολιτικό σύστημα εν γένει, εκφράζοντας φόβους και αμφιβολίες ότι οι Δημοκρατικοί Θεσμοί μας που θα έπρεπε να λειτουργούν ρολόι, λειτουργούν σήμερα εύρυθμα. Αυτό φυσικά αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στις εκλογές τα τελευταία χρόνια με τα μεγάλα ποσοστά αποχής και ψήφου διαμαρτυρίας...
Συνοψίζοντας: Αν η πολιτική ελίτ και συνολικά ολάκερο το πολιτικό φάσμα, οι 300 της Βουλής δηλαδή, δεν κάνουν ΤΟΜΕΣ, δια μέσου της Συνταγματικής Αναθεώρησης όπου στα επίμαχα άρθρα να γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια κατάργησης των προνομίων (τους), ώστε να εμπεδωθεί ακριβώς το αίσθημα δικαίου και να νοιώσει ο απλός πολίτης ότι οι όποιες ελίτ, έρχονται προς την κοινωνία, η Δημοκρατία μας ναι μεν θα υπάρχει, αλλά θα χωλαίνει, θα αιμορραγεί. Και ποτέ δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι θα είναι κάτι το δεδομένο για πολλά χρόνια ακόμα. Αυτό μας το έχει αποδείξει η ίδια η πολιτική Ιστορία σε ελληνικό μα και παγκόσμιο επίπεδο.
Οι καιροί- εν μέσω μνημονίων και παράδοσης της κυριαρχίας μας- είναι πονηροί, είναι ασυνήθιστοι και πρέπει ΟΛΟΙ, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μέχρι τον κάθε Έλληνα πολίτη ξεχωριστά να εργαστούν, να εργαστούμε, ώστε να φτιαχτεί μια καλύτερη κοινωνία ισότητας, Δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Μπορεί πάντα να υπάρχουν επιδιώξεις και σκοπιμότητες, πολιτικές, οικονομικές- επιχειρηματικές, κοινωνικές, όμως αυτές πρέπει να τελειώνουν εκεί που ο Νόμος ορίζει και θα είναι πάντα-παντού- από όλους σεβαστός και αυτό (πρέπει να) είναι κάτι το αδιαπραγμάτευτο.
Σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, ΤΕΡΑΣΤΙΟ και καθοριστικό ρόλο παίζει η συνολική στάση και λειτουργία των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Ναι μεν η ελευθεροτυπία έχει καθιερωθεί και διασφαλιστεί Συνταγματικά, αλλά στην ουσία η άσκηση του κατά τα άλλα λειτουργήματος της δημοσιογραφίας γίνεται σε αρκετές περιπτώσεις με όρους όχι απλά επιχειρηματικού συμφέροντος της κάθε ιδιοκτησίας, αλλά με όρους επιχειρηματικής αρένας. Ο όρος «αντικειμενική ενημέρωση» δεν υφίσταται. Υπάρχουν απλά εφημερίδες για όλα τα γούστα που «παίζουν μπάλα» ανάλογα με τα συμφέροντα και τους άγραφους όρους που υπαγορεύει η αέναη μέσα στα χρόνια (χιλιοειπωμένη κι αυτή) διαπλοκή. Και η κατάσταση όχι απλά δεν αλλάζει, αλλά επιδεινώνεται τα τελευταία χρόνια.
Ο πολύς κόσμος τι λέει με δυο λόγια; Όλοι ίδιοι είναι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α...
Από αυτό πρέπει να ξεκινήσουν όλοι, αν θέλουν να διασφαλίσουν ότι και τις επόμενες δεκαετίες η Δημοκρατία θα περιφρουρείται... Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο και ΔΕΝ αρκεί απλά κάθε 21η του Απρίλη να μένουμε μονάχα με την υπενθύμιση του κινδύνου...
Μίμης Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.