Πολλά είναι τα είδη των κοραλλιών που λάμπουν και οι επιστήμονες ξέρουν το λόγο: για να προστατευτούν από τις ακτίνες του ήλιου, ειδικά όσα κοράλλια ζουν σε μικρά βάθη και εκτίθενται διαρκώς στην ηλιακή ακτινοβολία – οι φθορίζουσες πρωτεΐνες αποτελούν γι’ αυτά σωτηρία. (Φανταστείτε να είστε κολλημένοι σε ένα σημείο στην παραλία κάνοντας ηλιοθεραπεία για όλη σας τη ζωή!)
Αλλά τα κοράλλια εξακολουθούν να χρειάζονται φως του ήλιου για να επιβιώσουν, επειδή παραμένουν ζωντανά με τη βοήθεια των μικροσκοπικών φυκών που φωτοσυνθέτουν το 90% των θρεπτικών συστατικών τους. Οι φθορίζουσες πρωτεΐνες παρέχουν το τέλειο φίλτρο έτσι ώστε αυτοί οι οργανισμοί να πάρουν το φως του ήλιου που χρειάζονται για τη φωτοσύνθεση, αλλά όχι τόσο πολύ για να καούν από την ακτινοβολία.
Αυτή η ισορροπία, όμως, δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο για τα κοράλλια που ζουν σε βαθιά νερά. Αυτά εξακολουθούν να βασίζονται σε μια συμβιωτική σχέση με τους φίλους τους τα φύκια για να επιβιώσουν, αλλά υπάρχει πολύ λιγότερο φως που φτάνει εκεί όπου ζουν. Οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον ανακάλυψαν ότι τα είδη αυτά παράγουν το δικό τους φως.
Παράγουν ένα διαφορετικό είδος φθορίζουσας πρωτεΐνης που, αντί να ενεργεί ως προστασία από την ηλιακή ακτινοβολία, απορροφά το γαλάζιο φως της βαθιάς θάλασσας και στη συνέχεια το εκπέμπει εκ νέου ως πορτοκαλί-κόκκινο φως, το οποίο μοιάζει περισσότερο με το φως του ήλιου και είναι ευκολότερο για τα φύκια να φωτοσυνθέσουν. Είναι μια αξιοσημείωτη προσαρμογή. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Proceedings of the Royal Society Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.