Το τέλος ενός κύκλου(Οι σκέψεις του Βασίλη Σκουντή για τις αποχωρήσεις βασικών στελεχών της Εθνικής ομάδας)

Αυτό, λοιπόν, ήταν το τέλος: πρόωρο, άδοξο, απροσδόκητο και πολύ πικρό. Για πρώτη φορά έπειτα από εννέα χρόνια (Ευρωμπάσκετ, 2001, πάλι στην Τουρκία) η Εθνική εγκαταλείπει τόσο νωρίς μια μάχη και δεν έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει έως το τέλος αυτό που (θα) της άξιζε.

Η ελληνική ομάδα επιστρέφει σήμερα πίσω, έχοντας πέσει πάνω στο συνηθισμένο ταμπού της, την Ισπανία, την οποία ωστόσο αντιμετώπισε στα ίσα. Την απείλησε, την έβαλε κάτω, της κάθισε στο σβέρκο, τη βασάνισε μέχρι να παραδοθεί και θα μπορούσε κιόλας να τη ρίξει νοκ άουτ, αν διαχειριζόταν καλύτερα τις κρίσιμες καταστάσεις (τόσο από τον πάγκο όσο και εντός παιδιάς) και αν είχε τύχει καλύτερης μεταχείρισης από τους διαιτητές.

Δεν είμαι από αυτούς που ρίχνουν εύκολα αναθέματα στους διαιτητές και τους χρεώνουν αποτελέσματα, ωστόσο χθες ήταν ολοφάνερο (όπως και στον αλήστου μνήμης ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007 στη Μαδρίτη) ότι τα στραγάλια δεν μοιράστηκαν σωστά.
Στο πρώτο ημίχρονο η Εθνική παρουσιάστηκε προβλέψιμη και, παρά την εξαιρετική είσοδό της, βραχυκύκλωσε μέσα στη ρακέτα των Ισπανών, καθώς τα αλλεπάλληλα double και ενίοτε triple team πάνω στον Σχορτσιανίτη (με δεύτερο παίκτη στην παγίδα τον Γκαρμπαχόσα και τρίτη βοήθεια από γκαρντ) είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει ο Σοφοκλής τον μπούσουλά του αλλά και τέσσερις φορές την μπάλα από τάπα, κλέψιμο ή βήματα.
Η κατάσταση βελτιώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο και από τη στιγμή που η ελληνική ομάδα βρήκε τα πατήματα αλλά και τα τρίποντα (του Διαμαντίδη) στην επίθεση έμοιαζε σαν έτοιμη από καιρό να ξορκίσει τα φαντάσματα. Τζίφος, όμως. Κάθε φορά που η Εθνική έπαιρνε κεφάλι στο σκορ, οι «φούριας ρόχας» απαντούσαν αμέσως με ένα γρήγορο σερί και προϊόντος του χρόνου παγίωσαν το προβάδισμά τους. Τα λάθη, οι πέντε χαμένες βολές (στο τελευταίο ενάμισι λεπτό), η δυσκοιλιότητα απέναντι στην άμυνα ζώνης που έστησε (και) ο Σκαριόλο επέτειναν το πρόβλημα και της έδωσαν τη χαριστική βολή.
Από το χθεσινό ματς ασφαλώς ανακύπτουν διάφορα ζητήματα, όπως, για παράδειγμα, η δραστική περικοπή του rotation από τον Καζλάουσκας. Ο Λιθουανός στηρίχτηκε σε πεντέμισι παίκτες (με αποτέλεσμα οι μισοί να σκάσουν από την κούραση και την πίεση και οι άλλοι μισοί να αποβληθούν με πέντε φάουλ, ενώ την ίδια στιγμή ο Σκαριόλο εμπιστεύτηκε τη δεύτερη πεντάδα), άργησε πολύ να εφαρμόσει το plan-B στις επιθέσεις με τον Σοφοκλή και δεν είχε -σε όλο το τουρνουά- ένα εναλλακτικό σχέδιο εναντίον ζώνης. Το αν έπρεπε να επιλεγεί ο Βασιλειάδης είναι ένα ερώτημα που θα υφίσταται πάντοτε.
Η Εθνική βγήκε νοκ άουτ, ο Διαμαντίδης δήλωσε ότι αποσύρεται, το συμβόλαιο του Καζλάουσκας λήγει και είναι πλέον προφανές ότι ένας κύκλος έκλεισε κι ένας καινούργιος πρέπει ν’ ανοίξει. Αυτή, όμως, είναι μια μεγάλη κουβέντα που θα αρχίσει από αύριο
πηγή:sentragoal.gr