Η Τουρκία είναι ...καταραμένη για το ελληνικό μπάσκετ. Το 2001 δεν ταξιδέψαμε καν στην Πόλη... Και 9 χρόνια μετά, οι βαλίτσες έμειναν γεμάτες. Δεν άδειασαν ποτέ μετά την Αγκυρα, πριν το πικρό ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα. Δε μου είναι και δύσκολο να γράψω αμέτρητες λέξεις για την Εθνική ομάδα, την παρουσία της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και το μέλλον της...
Ωστόσο θα επιχειρήσω να είμαι επιγραμματικός. Είναι δύσκολο όμως να ποτίζεσαι με τη γεύση της αποτυχίας και πριν καν συνηδειτοποιήσεις ότι ο κουρνιαχτός σε πολιορκεί, να τραντάζεσαι από ένα σοκ. Ο Μήτσος δε θα είναι πια τα καλοκαίρια μαζί μας. Μόνο τούτο θα γράψω... Η απόφαση του Διαμαντίδη ολοκληρώνει ένα κύκλο που περικλείει τα καλύτερά μας χρόνια. Το δικό του αντίο μας υπενθυμίζει ότι μεγαλώσαμε και μας κάνει να αναπολούμε τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε. Είναι αδύνατον να μη σε πιάσει κατάθλιψη. Και επιπλέον προβληματισμός για τα ...καλύτερα που (δε φαίνεται) να έρχονται. Είναι κρίμα να περνάν τα χρόνια ρε Μήτσο. Ενα ευχαριστώ είναι λιτό, όσο λιτός όμως, είσαι κι εσύ. Ευχαριστούμε!
Αγαπημένη ναι, ξεφτιλισμένη ποτέ
Πριν το ταξίδι για την Τουρκία, η αύρα που εξέπεμπε η Εθνική θύμιζε εποχή 2006. Τότε που ο Μήτσος, ο Τεό, ο Ζήσης και τα άλλα παιδιά, θωρακισμένοι από το υπέρτατο αγαθό της ψυχολογίας πετούσαν. Δεν έβλεπαν καν τον αντίπαλο. Απαξιούσαν. Γιατί; Στα φιλικά προετοιμασίας η Εθνική δεν κέρδιζε απλά. Η νίκη δεν ήταν το ζητούμενο. Γοήτευε. Επαιζε μπάσκετ.
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν... Δύο μπουνιές, που προκάλεσαν την τιμωρία του Φώτση και του Σχορτσιανίτη και ήταν ικανές για να πλήξει ανεπανόρθωτα το κλίμα της Εθνικής ομάδας, που από τη σιγουριά πέρασε στην αβεβαιότητα. Επαιξε ρόλο αυτό στο Παγκόσμιο της Τουρκίας; Κατά τη γνώμη μου, το μέγιστο! Η Εθνική έχασε την ηρεμία της και την ατμόσφαιρά της. Στην Τουρκία και στον πρώτο γύρο έπαιξε μόλις ένα ματς. Αυτό με τους οικοδεσπότες.
Και το έχασε πανηγυρικά. Ολα τα υπόλοιπα για εμένα τουλάχιστον, είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Λόγω απουσιών, λόγω δυναμικότητας αντιπάλων, λόγω της φυσιογνωμίας, ειδικά του αγώνα με τη Ρωσία. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, προσωπικά, δεν θα αλλάξω ποτέ άποψη. Οταν έχεις ένα στόχο σε μία διοργάνωση 15 ημερών, όλα επιτρέπονται. Ατενίζεις το στόχο και αναζητάς τον τρόπο για να τον πετύχεις. Συμφωνώ, όλα ότι ήταν μία κακή παράσταση και οφείλω να αποδεχτώ τις σοβαρές αιτιάσεις που οδήγησαν στον εθνικό διχασμό, αλλά έως εκεί.
Για αυτό και η Εθνική ομάδα δεν θα είναι ποτέ ξεφτιλισμένη στο βλέμμα μου, ούτε στην ψυχή μου, ούτε στο μυαλό μου... Θα είναι ό,τι πιο αγαπημένο υπάρχει. Θα είναι το δικό μου 'Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ' επιπλέον όμως θα είναι τα χαμόγελα, την περηφάνεια, τις στιγμές που μου έχει προσφέρει. Και τις οποίες δεν μπορεί να τις κλέψει κανείς από μέσα μου. Διότι τόσες πολλές, τόσο συχνές, τόσο μοναδικές, μόνο η Εθνική μου χάρισε.
Φταίει ο Καζλάουσκας;
Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό. Φυσικά και ευθύνεται για την παρουσία της Εθνικής ο Λιθουανός. Ηταν όμως και άτυχος. Ηρθε στην Ελλάδα για να εφαρμόσει ένα μοντέλο διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Πέρσι, ήταν λογικό να τον ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα, καθώς άλλα περίμενε κι άλλα βρήκε τελικά στην πορεία.
Φέτος, όλα κυλούσαν ρολόι, μέχρι που έγινε ο τσαμπουκάς με τους Σέρβους. Εκτοτε, ο Λιθουανός έχασε το μπούσουλα. Αντί να ανοίξει το ρόστερ του, το συρρίκνωσε. Φάνηκε να μην πιστεύει στους παίκτες του, όταν ήρθαν τα σκούρα με τις τιμωρίες. Απομόνωσε, αυτούς, στους οποίους θα έπρεπε να στηριχθεί κι η Εθνική έγινε ομάδα των 6-7 παικτών. Οταν σου λείπουν πρόσωπα, προσπαθείς να βρεις νέα, κι όχι να τα κάψεις.
Η σχέση προπονητή - παικτών είναι αλληλένδετη. Στην περίπτωση του Πρίντεζη, ο Καζλάουσκας ενήργησε με τον πιο απαξιωτικό τρόπο. Ο Πρίντεζης ένιωσε ότι δεν τον πιστεύει και ο Λιθουανός αντί να το διορθώσει τον επιβεβαίωσε.
Με τον Καϊμακόγλου έκανε τεράστιο λάθος. Ο Καϊ 'φώναζε' με τις εμφανίσεις του ότι είναι έτοιμος, αλλά ο Κάζλα αδιαφορούσε. Θα μπορούσε να έχει αγωνιστεί σε όλα τα ματς περισσότερο. Και με την Ισπανία φυσικά.
Το μεγάλο ατόπημα του Λιθουανού όμως ακούσει στο όνομα Κώστας Τσαρτσαρής. Στη δική του περίπτωση ο κόουτς της Εθνικής έδειξε όχι μόνο έλλειψη εμπιστοσύνης, αλλά και κακό χαρακτήρα. Σε όλα τα ματς της προετοιμασίας και στα δύο πρώτα του Μουντομπάσκετ, ο Τσαρτσαρής ήταν ο πιο σταθερός παίκτης του. Και μόλις επέστρεψε ο Φώτσης, ξαφνικά, ο Γιόνας τον εξαφάνισε... Γιατί; Αδικαιολόγητο από κάθε άποψη. Και ήταν παίκτης που θα μπορούσε να ταιριάξει με όλα τα σχήματα. Ταμάμ δε, για τον αγώνα με την Ισπανία.
Οσο για την περίφημη ζώνη... Ο Λιθουανός δε φέρει ευθύνη. Στόχος του προπονητή είναι να βγάζει ξεμαρκάριστα σουτ. Οχι να τα βάζει. Η Ελλάδα είτε επειδή της τα έδινε ο αντίπαλος, είτε επειδή τα έβγαζε με τις κινήσεις της, είχε πολλά ανοιχτά σουτ. Απλά δεν τα έβαλε. Και από το ματς με την Κίνα, ήταν ψυχολογικό, όχι αγωνιστικό. Για αυτό και η απουσία του Φώτση στα δύο πρώτα ματς, έπληξε την Ελλάδα. Ανεπανόρθωτα.
Η επόμενη μέρα
Είναι σκληρή... Απόντος του Διαμαντίδη, η Εθνική ομάδα γνωρίζει σιγά σιγά το τέλος μίας εποχής που μας πρόσφερε τις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας. Ο κύκλος έκλεισε. Και το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Παίκτες μπορεί να υπάρχουν, δεν είναι έτοιμοι όμως για να σηκώσουν το βάρος. Από τη στιγμή που δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους, πως μπορεί να έχουν στην Εθνική. Αυτή η γενιά μπορεί -ενδεχομένως- να δημιουργηθεί, αλλά θα πάρει χρόνο... Χρόνια... Η επιστροφή στα πέτρινα χρόνια είναι κάτι που απευχόμαστε, αλλά σε κάθε περίπτωση η ιστορία κάνει κύκλους. Μετά από μία δεκαετία ίσως ήρθε η ώρα για το ελληνικό μπάσκετ να ξεκινήσει από την αρχή και να εκτιμήσει ξανά την έννοια της νίκης, της πρόκρισης και να πανηγυρίσει έξαλλα ένα μετάλλιο. Μέχρι τώρα αυτή η ομάδα μας είχε μάθει ότι είναι υποχρεωμένη να κερδίζει, επειδή ήταν ανώτερη.
Πλέον η ανάγκη που έχει το ελληνικό μπάσκετ για την εισροή νέων παιδιών, μηδενίζει το κοντέρ. Και όλοι μας θα ξεκινήσουμε από την αρχή. Οχι ότι ο Σπανούλης, ή ο Ζήσης, ο Σόφο, ή ο Καλάθης δεν είναι καλοί. Απεναντίας... Δεν είναι πολλοί όμως... Σε ποσότητα. Μεγάλες ομάδες με 4-5 παίκτες δε γίνονται.
Αντί επιλόγου....
ΒΑΛ'ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!!! Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΣ (Είναι κρίμα να περνάν τα χρόνια έτσι... Σε ευχαριστούμε ρε Μήτσο.. Για όλα... Θα μας λείψεις!!!)
πηγή:sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.