Αναζητούνται υπερβάσεις- τομές- ψυχραιμία- γενναιότητα

   Οι τελευταίες εξελίξεις στα εθνικά θέματα (βλέπε μη λύση του Κυπριακού) και στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, επιβεβαιώνουν με τρόπο ξεκάθαρο και έντονο ότι το μόνο που έχει μείνει ως σανίδα σωτηρίας για τη χώρα, για τη διαφύλαξη του κύρους των δημοκρατικών θεσμών, για την κοινή λογική, για το κοινού περί δικαίου αίσθημα, μα πάνω από όλα για την εθνική μας αξιοπρέπεια που έχει διακορευτεί μετά από εφτά χρόνια ατιμωτικής επιτροπείας, είναι η σύγκλιση, η κοινή γραμμή για τα πολύ μεγάλα και σημαντικά θέματα (εμμένουμε στην αρχική εκπεφρασμένη θέση μας).
Είναι στιγμές που βλέπεις ότι το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, των αντίστοιχων επιχειρημάτων, έχει πέσει στον πάτο, με ευθύνη αποκλειστική των πολιτικών. Ένας λαός που τους παρακολουθεί αποκαμωμένος από τα βάσανα της ζωής και της οικονομικής καθημερινότητας που έχει την αίσθηση ότι γιατρειά δεν υπάρχει.
Σου δίνουν την αίσθηση ότι το πράγμα έχει ξεφύγει. Ακούς προσωπικές κατηγορίες, τρομερές αντεγκλήσεις και λες «αυτοί τώρα δίνουν το παράδειγμα»;
Το πράγμα έχει χοντρύνει, έννοιες θεμελιώδεις έχουν εξ-ευτελιστεί στην κοινή συνείδηση της κοινωνίας, είναι γενική η κατάπτωση και τα πραγματικά προβλήματα ΔΕΝ λύνονται.
Τελευταία, η δημόσια συζήτηση έχει φτάσει στο σημείο για το αν, πότε και πως γίνονται παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της δικαστικής. Πράγματα δηλαδή που θεωρούνταν μέχρι χθες αυτονόητα και οι απαντήσεις ήταν κατηγορηματικά αρνητικές, τίθενται υπό συζήτηση. Κατά τη γνώμη μας και αυτό από μόνο του επικίνδυνο είναι, με ευθύνη όλων. Επικίνδυνο ακόμα και για την ίδια την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Πρέπει να καταλάβει και η κυβέρνηση (εν γένει η εκάστοτε) και η αντιπολίτευση (ομοίως), ότι η ευθύνη που έχουν αναλάβει για τον τόπο και τον λαό είναι πολύ μεγάλη. Απροσμέτρητα μεγάλη και καθοριστική.
Η χώρα ταλαιπωρείται από σοβαρά, πολλαπλά και δομικά προβλήματα. Μακάρι το μόνο άλυτο πρόβλημα να ήταν η μακρά οικονομική ύφεση και η έλλειψη επενδύσεων. Δεν είναι το μόνο προφανέστατα. Πλέον, σε ένα οριακό οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά, κοινωνικά σημείο, άπαντες οφείλουν, υποχρεούνται, επιβάλλεται να σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων.  Άπαντες: Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική εξουσία, Mέσα Ενημέρωσης, πολίτες, φορείς, τοπική αυτοδιοίκηση, οι πάντες.
Οι εθνικές κατρακύλες δεν λύνονται με αφορισμούς, με αλληλοκατηγορίες, με ψέμματα, με υποθέσεις, με μια λογική οπαδική, με τυφλή πολιτικοmediaκή πόλωση. Αυτή η αίσθηση διάχυτη περνάει μέσα στην κοινωνία. Μια αίσθηση που καλλιεργεί μακροπρόθεσμα άλλους κινδύνους σε μια έτσι κι αλλιώς, αποδεδειγμένα επικίνδυνη εποχή που ΤΑ ΠΑΝΤΑ τίθενται εν αμφιβόλω σε παγκόσμιο επίπεδο.

Προφανώς- ακόμα και τώρα που έχει χαθεί κατ ουσίαν η εθνική κυριαρχία- η πρώτη ουσιαστική κίνηση αναστροφής του κακού κλίματος θα ήταν η αυτο κάθαρση του πολιτικού συστήματος, η γρήγορη και δίκαιη απονομή της Δικαιοσύνης σε διάφορες υποθέσεις (χωρίς την παραμικρή υποψία εξωγενούς παρέμβασης), η πλήρης διαφάνεια στο τηλεοπτικό τοπίο  με όρους και κανόνες ΣΤΑΘΕΡΟΥΣ και η κορωνίδα όλων: βαθιές Συνταγματικές αλλαγές και τομές που θα αναβαθμίζουν, θα αποκαθιστούν και θα αναστυλώνουν το κύρος των Δημοκρατικών Θεσμών, για να επανέλθει το (πληγέν σήμερα) αίσθημα του δικαίου στην κοινωνία (πχ. ανάγκη κατάργησης του νόμου περί ευθύνης υπουργών κ.α)
Εάν πραγματοποιηθούν όλα αυτά (τα οποία αποτελούν θα λέγαμε- αν μιλήσουμε και με την γλώσσα των δανειστών- εσωτερικές μεταρρυθμίσεις), θα είχε διαμορφωθεί ο κατάλληλος χώρος, χρόνος και περιβάλλον ώστε να πάμε όλοι μαζί, με εμπειρία και ψυχραιμία, και στα πολύ μεγάλα: Τα οικονομικά ζητήματα της χώρας και τα εθνικά θέματα.

Ήρθε η ώρα, μετά από τόσα και τόσα ΔΕΙΝΑ και ταπεινώσεις, το πολιτικό κόστος, η πολιτική σκοπιμότητα, το μικροκομματικό όφελος να πάνε πιο πίσω. Μπροστά να βγουν οι γενναίες τομές, οι υπερβάσεις για το καλό του τόπου (το κοινό καλό όλων μας), η πολιτική ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ.

Όλα αυτά αποτελούν προϋποθέσεις αναγκαίες για τρεις βασικούς λόγους:
1) για να ασχοληθεί ξανά ο κόσμος σοβαρά με τα κοινά (τώρα μονάχα όσοι βρίσκονται σε κάποιον κομματικό μηχανισμό ασχολούνται σοβαρά), καθώς η πλειοψηφία έχει πάθει πολιτική αφασία και αποστρέφεται την έννοια πολιτική, 2) για να δυναμώσει το κύρος των Δημοκρατικών Θεσμών (αποτελεί υποχρέωση όλων μας), 3) ώστε, ύστερα από τα προαναφερθέντα, να υπάρχει η αναγκαία και απαραίτητη πολιτική συναίνεση ώστε να βγει ο τόπος νικητής στα εθνικά και οικονομικά θέματα (τελικός στόχος η πλήρης ανάκτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας).

Όλα τα άλλα που συμβαίνουν, που σοβούν γύρω μας και χρονίζουν ΧΩΡΙΣ λύση, αποτελούν χάσιμο χρόνου και «να είχαμε να λέγαμε» σε μια εποχή κομβική για το μέλλον της χώρας και του λαού, όπου παίζονται τα πάντα...

Όλα γίνονται, αρκεί να το θέλουμε. Αρκεί το «εγώ» να μπει για πρώτη φορά κάτω από το «εμείς»...



Μίμης Κ.