Ήταν η πιο αμήχανη στιγμή στην ιστορία των Όσκαρ. Εκτέθηκαν άνθρωποι, άλλοι πικράθηκαν και κάποιοι δε χάρηκαν όσο τους άξιζε τον προβολέα και τη στιγμή τους. Όμως... αποκαλύφθηκε κι ένα ξεχωριστό μεγαλείο, που δεν πέρασε απαρατήρητο.
Θα έπρεπε να είναι μία ένδοξη στιγμή - ούτως ή άλλως: πρόκειται εξ' ορισμού για το μεγαλύτερο βραβείο της βραδιάς. Κάθε χρόνο, όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, πόσο μάλιστα φέτος, όταν γνωρίζαμε ότι ήταν ντέρμπι για τους δύο επικρατέστερους: θα κέρδιζε το «La La Land» σινεμασκόπ όραμα του Ντέμιαν Σαζέλ ή θα έπαιρνε το χρυσό πάνω στο νήμα το ακριβοθώρητο «Moonlight» του Μπάρι Τζένκινς;
Στήθηκε για να είναι μία ακόμα πιο ένδοξη στιγμή: ένα συγκινητικό reunion των «Μπόνι και Κλάιντ», στην επέτειο των 50 χρόνων της ταινίας. Η Φέι Ντάναγουεϊ κι ο Γουόρεν Μπίτι θα ανέβαιναν στη σκηνή μαζί, κρατώντας το φάκελο της Καλύτερης Ταινίας 2017. Δύο θρύλοι του Χόλιγουντ θα έδιναν το σημαντικότερο Όσκαρ της χρονιάς, γράφοντας μία ακόμα σελίδα οσκαρικής ιστορίας - ένα στιγμιότυπο φτιαγμένο από τα υλικά που η Ακαδημία ξέρει πολύ καλά να μας σερβίρει και να τα θυμόμαστε για πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το τελευταίο το πέτυχαν: το φινάλε της 89ς τελετής απονομής των βραβείων Όσκαρ θα το θυμόμαστε για πάντα. Ίσως όχι για τους λόγους που οι παραγωγοί είχαν ποτέ φανταστεί - ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες τους.
Ξέρετε ήδη, ή πλέον μάθατε, τι συνέβη.
Πάνω στην μεγάλη κορύφωση της 89ης Απονομής των Βραβείων Όσκαρ, ο Γουόρεν Μπίτι και η Φέι Νταναγουέι ανέβηκαν πράγματι στην σκηνή για να απονείμουν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ο Μπίτι ανοίγει το φάκελο, δείχνει να τα χάνει για λίγο, κοιτάει με δυσπιστία και η Ντάναγουεϊ πιστεύοντας ότι αστειεύεται κι απλώς καθυστερεί διαβάζει την ταινία που έγραφε η καρτέλα: «La La Land».
Ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι ανεβαίνουν οι παραγωγοί του «La La Land», παραλαμβάνουν τα βραβεία τους, σηκώνουν κι όλους τους συντελεστές της ταινίας επί σκηνής κι αρχίζουν τον ευχαριστήριο λόγο τους. Μέχρι που μία περίεργη κινητικότητα σταματάει τις χαρμόσυνες διαδικασίες. Έχει γίνει λάθος. Έχει γίνει μία τεράστια γκάφα. Ο νικητής είναι το «Moonlight».
Κι επειδή πολλά γράφτηκαν, μη διαβάζετε ασυναρτησίες: οι υπεύθυνοι ορκωτοί λογιστές της Price Waterhouse Coopers ανέλαβαν όλη την ευθύνη και διηγούνται πώς ακριβώς έγινε το λάθος.
Τώρα που ξέρουμε λοιπόν τα ατυχή γεγονότα, ας κοιτάξουμε πέρα από αυτά. Υπάρχει ένα μικρό φως. Κι αυτό έχει να κάνει με τους ανθρώπους που γυρίζουν τις ταινίες που αγαπάμε.
Κοιτάξτε τη συμπεριφορά του παραγωγού του «La La Land», Τζόρνταν Χόροβιτς. Δείτε ξανά το βίντεο. Όλοι - από τους παραγωγούς της βραδιάς που πιθανώς μόνο ούρλιαζαν οδηγίες στα ακουστικά του Τζίμι Κίμελ, τον παρουσιαστή που έκανε αμήχανα βήματα επί σκηνής χωρίς να αναλαμβάνει δράση, την Φέι Ντάναγουεϊ που εξαφανίστηκε στα παρασκήνια, τον γέροντα Γουόρεν Μπίτι που ήθελε να εξηγήσει, έχοντάς τα χαμένα - κανείς, μα κανείς δεν έβγαζε το φίδι από την τρύπα.
Κι έρχεται ο Χόροβιτς. Ο μεγάλος χαμένος. Διασχίζει τη βαβούρα, πάει στο μικρόφωνο, εξηγεί τι συνέβη, κοιτάει τους συναδέλφους του παραγωγούς του «Moonlight» και τους καλεί να ανέβουν στη σκηνή και μετά παραμένει για να τους αγκαλιάσει όλους, έναν έναν, και να τους συγχαρεί. Ειρωνικά, μέχρι και την τελευταία αγκαλιά που έδωσε, κρατούσε το Όσκαρ του. Αυτό που έπρεπε να παραδώσει και να κατέβει.
Κι ανεβαίνουν, εξαιρετικά μουδιασμένοι, οι συντελεστές του «Moonlight». Κερδισμένοι μεν, μεγάλοι χαμένοι δε: γιατί ποιος θυμάται τι ακριβώς είπαν και ποιος από αυτούς κατάφερε να χαρεί όπως του άξιζε τη μεγάλη του στιγμή και τη μεγάλη του νίκη; Κι ενώ όλο αυτό ήταν αμήχανο και σοκαριστικό, η Αντέλ Ρομάνσκι, η παραγωγός της ταινίας ακούγεται να ψελλίζει ένα «είμαστε πολύ χαρούμενοι που είμαστε πάνω στη σκηνή με την ομάδα συναδέλφων μας του "La La Land", που είναι, είναι εδώ, ω.. μάλλον κατέβηκαν». Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, ήταν ένα μικρό σχόλιο, ένα μικρό βλέμμα έτσι όπως τους έψαξε με ζεστασιά γύρω της, που έδειχνε σε όσους το έπιασαν μία ηλιαχτίδα ποιότητας και συνεργασίας.
Το Χόλιγουντ είναι μία τεράστια βιομηχανία (η δεύτερη μετά την βιομηχανία όπλων σε κέρδη για την Αμερική και τις εξαγωγές της στον κόσμο). Κανείς μας δεν είναι αφελής: οι άνθρωποι που κινούν τα νήματά της είναι αδίστακτοι και κυνικοί. Δε θα «αυτοκτονήσουν οικονομικά» γυρίζοντας ταινίες όπως το «La La Land» (μπορεί τώρα να μας έχει γίνει κλίσμα το buzz του ή να διαβάζουμε θεωρίες για το πώς η ύπαρξή του επιβεβαιώνει τη λευκή υπεροχή του Χόλιγουντ, αλλά η αλήθεια δεν είναι ακριβώς έτσι: όλοι είχαν απορρίψει το τολμηρό -κινηματογραφικά- στοίχημα του Σαζέλ. Ο πιτσιρικάς ήταν outsider μέχρι να βρεθεί ο Χόροβιτς). Και, σίγουρα, ταινίες μειονοτήτων, σενάρια που πρέπει να αφουγκραστείς, ήρωες που πρέπει να ανοίξεις την καρδιά σου, όπως το «Moonlight», δεν θα βρουν χώρο στα box office τους, οπότε ούτε και στα meeting rooms τους.
Και ξαφνικά, στην μεγαλύτερη εξέδρα Χολιγουντιανού ναρκισσισμού και συστημικής αυτοεπιβεβαίωσης, τα βραβεία Όσκαρ, παίζεται, μπροστά στα μάτια μας, ένα άλλου είδους σκηνικό. Με λίγο διαφορετικούς παίκτες.
Δε θύμωσε ο Τζόρνταν Χόροβιτς; Οπωσδήποτε. Μπορεί μέρος της όλης του συμπεριφοράς να ήταν καταπιεσμένος θυμός; Το πιθανότερο. Όμως, ένας 36χρονος παραγωγός που πήρε μία ταινία μικρού μπάτζετ και την μετέτρεψε στο φαινόμενο της χρονιάς, απέδειξε γιατί και πώς ακριβώς το πέτυχε: ανέλαβε μία ευθύνη που δεν του ανήκε τη στιγμή της κρίσης. Και το έκανε με μεγαλείο, ευπρέπεια και, πάνω από όλα, συμπαράσταση στους συναδέλφους του. Δεν ήταν δώρο εξ ουρανού το Όσκαρ για τους Ρομάνσκι και Τζένκινς; Κι όμως, στα λεπτά που βρέθηκαν χαμένοι πάνω στη σκηνή, έδειξαν αυτό ακριβώς που δείχνουν και οι ταινίες τους: ενσυναίσθηση.
Λεπτά αργότερα, τα φαινόμενα συνεχίστηκαν: Η Έμα Στόουν απαντά «I fucking love Moonlight» με το που της κάνουν την πρώτη ερώτηση στο Green Room, με το γεγονός ζεστό, είχε μόλις κατέβει από τη σκηνή, έχοντάς ακόμα χαμένα. Ταυτόχρονα, ένα βίντεο δείχνει τον Ράιαν Γκόσλινγκ όταν έσβησαν οι κάμερες να έχει παραμείνει στην αίθουσα και να συζητά με τους συντελεστές του «Moonlight», να βγάζει φωτογραφίες, να σφίγγει χέρια.
Μόλις συνήλθε ο Μπάρι Τζένκινς πόσταρε αυτό το tweet:
Κι ο Χόροβιτς απάντησε αμέσως αυτό:
Παραδείγματα σαν τα χθεσινά είναι το silver lining. Αν στο νήμα της οσκαρικής κούρσας φτάνουν ομάδες σαν αυτές του Σαζέλ, του Χόροβιτς, της Ρομάνσκι, του Τζένκινς, υπάρχει ελπίδα να έχουμε το σινεμά που μας αξίζει.
Όλο το απόσπασμα στο βίντεο που ακολουθεί:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.