Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

40 χρόνια Δημοκρατίας- Τα ζητούμενα της επόμενης μέρας

   


  Τέσσερις δεκαετίες συμπληρώθηκαν από τη μέρα που αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα η Δημοκρατική λογική και νομιμότητα. Ήταν μια νύχτα στις 24 Ιουλίου του 1974, όταν ο Κων/νος Καραμανλής επέστρεφε από το Παρίσι, για να αναλάβει τις τύχες της χώρας, με την ευχή σχεδόν όλων των τότε πολιτικών παραγόντων και μεγάλου μέρους της στρατιωτικής ηγεσίας. Η κατάσταση τότε είχε χαρακτηριστεί, λίγο – πολύ, ανεξέλεγκτη, καθώς η Κυπριακή τραγωδία μετρούσε τότε μόλις λίγες ημέρες και στην Ελλάδα μόνο σταθερή και αξιόπιστη κυβέρνηση δεν υπήρχε. Ο Καραμανλής δικαίωσε απόλυτα τις προσδοκίες όλων τότε, καθώς θεωρούνταν από πολλούς ως ο καταλληλότερος να ομαλοποιήσει τα πράγματα στη χώρα σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Όπως και έγινε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η χώρα απέκτησε γρήγορα μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με ευρύτερη συνεργασία πολιτικών παραγόντων οι οποίοι ήταν στο προσκήνιο προ δικτατορίας,  και γρήγορα έλαβε χώρα η λεγόμενη Μεταπολίτευση. Ιδρύθηκαν νέα κόμματα όπως η ΝΔ (η φυσική πολιτική συνέχεια της παλιάς ΕΡΕ), το ΠΑΣΟΚ, και στο προσκήνιο παρέμειναν όπως πριν τη χούντα, η Ένωση Κέντρου και η Αριστερά. Το ιστορικό ΚΚΕ, νομιμοποιήθηκε ξανά το 1974 και αυτό πιστώθηκε εν πολλοίς στις ενέργειες του Καραμανλή.

Ο ίδιος επίσης προκήρυξε εκλογές, τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά τη δικτατορία, οι οποίες διεξήχθησαν στις 17 Νοεμβρίου. Στη συνέχεια, ως έμπρακτη ένδειξη διαμαρτυρίας για την εθνική τραγωδία στη Κύπρο, απέσυρε τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και σχεδόν την ίδια στιγμή, έβαλε τη σφραγίδα στη νέα εποχή που είχε ξημερώσει. Δικάστηκαν οι πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου και έληξε με ένα ελεύθερο δημοψήφισμα η εκκρεμότητα του πολιτειακού ζητήματος.

Αυτή ήταν η αρχή της Μεταπολίτευσης. Όλα ήταν ανακαινισμένα. Θεσμοί, κόμματα και σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε ανανέωση του πολιτικού δυναμικού. Στην συνέχεια, το άγραφο τότε χαρτί της Μεταπολίτευσης, άρχισε να γεμίζει με δεδομένα, με λέξεις. Δυστυχώς όμως, μερικές φορές υπήρξαν και μουντζούρες. Και αυτές οι μουντζούρες ήταν τα σκάνδαλα που ταλάνισαν και ταλανίζουν πολλές φορές και στις μέρες μας, τη πολιτική ζωή του τόπου και παρέμειναν ατιμώρητα και «προσβάλλουν» την- κατά τα άλλα- αξιοθαύμαστα σταθερή Δημοκρατία των τελευταίων 40 ετών.


Μπορεί τυπικά οι θεσμοί να λειτουργούν εύρυθμα, να μην αμφισβητείται η ζωή και η ακεραιότητα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που έχει ριζώσει στην Ελλάδα, ωστόσο χρειάζονται πάντα πολλές διορθώσεις. Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, στη χώρα έχουν συμβεί σε συντριπτικό βαθμό εκ βάθρων αλλαγές, οι οποίες αντανακλούν στη κοινωνία με οδυνηρό τρόπο. Η βραδυφλεγής βόμβα της οικονομίας που όλο την προστάτευαν κυβερνήσεις, για να διατηρηθεί ακέραιη η εκλογική πελατεία, έσκασε τον Απρίλιο του 2010 (ήταν ένα προαναγγελθέν…. σκάσιμο). Η χώρα μπήκε σε έναν οικονομικό μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ), αλλά ταυτόχρονα και μηχανισμό χειραγώγησης και υποθήκευσης, αφού οι βοήθειες που παρέχονται συνοδεύονται από τεράστια ανταλλάγματα εκ μέρους της Ελλάδας και όχι μόνο… Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ζωή, και όχι αυτή των φωτεινών πινάκων των Χρηματιστηρίων, έγινε ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ για τη πλειοψηφία του απλού κόσμου, το εμπόριο και η αγορά πνέουν τα λοίσθια και η ανεργία αποτελεί τη «μαχαιριά» στα όνειρα και τις βλέψεις της νέας γενιάς…

Πολλοί λένε, ότι η άσχημη κατάσταση επάνω στη συμπλήρωση των 40 ετών της Μεταπολίτευσης, οφείλεται σε έναν απαράδεκτα μεγάλο δημόσιο τομέα που αναπτύχθηκε στην χώρα μας και ό,τι σχετικό έφερε αυτό, με συνέπεια να χάσουμε την ανταγωνιστικότητά μας ως οικονομία κτλ. Η πραγματική αιτία είναι άλλη όμως: Υιοθετήθηκε μια λογική βολέματος από μεγάλο μέρος του κόσμου, εύκολου βολέματος, που πήγε πίσω μια πλειάδα από σημαντικά πράγματα για το μέλλον της χώρας (η βάση όλων των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν είναι φυσικά η έλλειψη πραγματικής παιδείας και κριτικής σκέψης, επαναπροσδιορισμού των πραγματικών αναγκών κτλ).

Την ίδια ώρα το πολιτικό σύστημα διόριζε συνεχώς ώστε να εξασφαλίζει εκλογική πελατεία. Ήταν μια σχέση συνεργασίας αλλά για προσωπικά οφέλη, αγνοώντας αν τα μακροοικονομικά δεδομένα έδιναν για το μέλλον δυσοίωνες προβλέψεις… Αποδείχθηκε ότι όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης δεν είχαν σοβαρό πλάνο για το μέλλον της οικονομίας, και οι πολίτες κατανάλωναν χωρίς να τους είναι γνωστά τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και ΜΕΓΑΛΑ προβλήματα που συναντήσαμε τελικά την τελευταία πενταετία. 

Όμως, εκτός από αυτό καθεαυτό το θέμα της οικονομίας, ενώ υπάρχουν όλοι εκείνοι οι θεσμοί διασφάλισης, για πολλά σκάνδαλα με πολιτική απόχρωση, κατά καιρούς  δεν έχουν τιμωρηθεί πραγματικά οι πρωταγωνιστές τους. Αυτό, μόνο αρνητική εντύπωση προκάλεσε στην κοινωνία, η οποία δεν πήρε το παράδειγμα ότι επιδιώκεται  πραγματική ΚΑΘΑΡΣΗ. Όλα παίζουν τον σημαντικό ρόλο τους στα γεγονότα και στην ιστορία.

Τα ζητούμενα όμως για το μέλλον ποια είναι;
Είναι μόνο ο εξορθολογισμός  των οικονομικών δεδομένων;  Όχι. Απόλυτα όχι. Τα ζητούμενα είναι πολλά.


 1)      Η πλήρης και καθολική επαναφορά του αισθήματος στους πολίτες της εύρυθμης και απρόσκοπτης λειτουργίας των θεσμών. Τους θεσμούς τους κάνουν οι άνθρωποι, οι λειτουργοί τους. Πρέπει όλοι στο μέλλον να σταθούν στο ύψος των κρίσιμων οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, αλλά και ηθικών περιστάσεων, με τις αποφάσεις τους. Επίσης είναι ζωτικής σημασίας η σεβαστή ανανέωση, η με δίκαια κριτήρια ανανέωση του έμψυχου δυναμικού, ειδικά της πολιτικής (οι εκλογές είναι ένα μέτρο, αλλά δεν αρκεί- είναι και θέμα συνείδησης των ίδιων των πολιτικών πρωταγωνιστών, η συνειδητοποίηση δηλαδή ότι υπάρχει και το τέλος στη πολιτική, όπως σε όλες τις δραστηριότητες στη ζωή). Ανανέωση προσώπων λοιπόν, τόπο στη νέα γενιά, να φέρει νέες νοοτροπίες και, εν πάση περιπτώσει, να ΚΡΙΘΕΙ στη πράξη.

2)      Τα παραπάνω θα φέρουν σε μεγάλο βαθμό, τελειοποίηση και ανακαίνιση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών που όλοι μας εξ ορισμού οφείλουμε να σεβόμαστε. Μια σημαντική ένδειξη προς αυτήν την κατεύθυνση θα είναι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να διερευνηθούν με λεπτομέρεια και με θάρρος, μέχρι τέλους όλα τα σκάνδαλα που δηλητηρίασαν κατά καιρούς τη πολιτική ζωή.

3)      Σε οικονομικό επίπεδο, είναι ώρα, μετά από πέντε χρόνια σκληρότατων θυσιών, να γίνουν δυο ενέργειες που θα λύσουν τον γόρδιο δεσμό: ώρα είναι να τελειώνουμε με τις μεταρρυθμίσεις που θα ξεμπλοκάρουν την οικονομία, όπως η μείωση του δημοσίου τομέα, όπως και άλλα ζητήματα. Σε καμιά περίπτωση όμως το ξεπούλημα δημοσίου πλούτου άνευ όρων. Αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μεταρρύθμιση. Όλα με μέτρο, με λογική και πρωτίστως με κριτήριο το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον, εάν χρειαστεί παρακάμπτοντας και μεγάλα συμφέροντα, εκεί κρίνεται εξάλλου και το ανάστημα ενός πολιτικού... 
      Παράλληλα, θα ήταν ιδανική η προσπάθεια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου, αξιοποιώντας όλες τις ενεργειακές δυνατότητες των εδαφών μας, και σε απόλυτο βαθμό τον πρωτογενή τομέα παραγωγής μας.

4)      Εάν τα προηγούμενα γίνουν πράξη, είναι πολύ πιο βατή η όποια ουσιώδης διαπραγμάτευση με τους κάθε δανειστές, είτε τους αποκαλούν κάποιοι εταίρους, συνεργάτες, είτε δυνάστες. Το τέταρτο δηλαδή ζητούμενο είναι να αποκατασταθεί ΠΛΗΡΩΣ η ακεραιότητα της εφαρμογής του εν ισχύ Συντάγματος, καθότι τα Μνημόνια- δανειακές συμβάσεις, έχουν παραβιάσει πολλά κομμάτια του Συντάγματος και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν πλέον γιατί είναι εύκολα αποδείξιμο. Να μπει τέλος, φρένο στις όποιες ενδεχόμενες στο μέλλον παράλογες απαιτήσεις τους.

Με την βοήθεια όλων, Εκτελεστικής, Δικαστικής και Νομοθετικής εξουσίας, με την συνδρομή των Media (άτυπα τέταρτη εξουσία- τα οποία ΜΜΕ έχουν τεράστια ευθύνη για μια σειρά από σοβαρά ζητήματα) και του συνόλου της κοινωνίας, πρέπει, είναι αναγκαίο και εθνικά και πολιτικά και κοινωνικά να ανατείλει μια νέα Μεταπολίτευση, με ανακαίνιση των πάντων (κομματικών σχηματισμών, προσώπων και νοοτροπιών) ώστε η χώρα και η κοινωνία να προχωρήσουν ΟΡΘΙΕΣ, αξιοπρεπείς  και περήφανες στις νέες προκλήσεις των καιρών.

Εάν δεν υπάρξουν ρήξεις, τομές βαθιές σε όλους τους τομείς, με αποκλειστικό κριτήριο το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, δεν θα ανατείλει μια νέα Μεταπολίτευση και θα κλαίμε την μοίρα μας, πολιτικά (ασταθές πολιτικό περιβάλλον), οικονομικά (μηχανισμοί στήριξης, ανεργία, δημόσιο χρέος κτλ) και κοινωνικά (μεγάλωμα χάσματος κοινωνικών τάξεων, επιδείνωση ποιότητας ζωής- παιδείας, υγείας κ.α, επικίνδυνες εντάσεις…).

Ιστορική ανάγκη αποτελεί λοιπόν να τεθούν οι πάντες προ των ευθυνών τους, ώστε η Δημοκρατία να συνεχίσει να υπάρχει ζωντανή και δυνατή, διάχυτη στην πραγματική ζωή του τόπου. Το 1974 ήταν σταθμός, είναι αναγκαίο να υπάρξει και ένας καινούργιος για τη χώρα και το μέλλον της.





Μίμης Κ.


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.